Stan historycznych obiektów budowlanych

Stan obiektów zachowanych jako tzw. Trwała ruina jest wypadkową wiele procesów zachodzących w tych obiektach na przestrzeni lat. Najważniejsze z nich to: materiały i konstrukcje, z których je wzniesiono, czas ich konstrukcja i moment, w którym poszły w ruinę, czynniki odpowiedzialne za proces degradacji i szkody wyrządzone przez człowieka.

Reklama: Nowe mieszkania na sprzedaż Bydgoszcz

Analizując obiekty zamkowe w stanie trwałej ruiny można wprowadzić pełne zakres typologii określających formę, w jakiej ściany zostały zachowane do naszych czasów.

Wysokość ściany Zdarza się dość często, że są wysokie, średnie i niskie ściany w ramach jednego obiektu. Podział jest z pewnością czysto konwencjonalny i odnosi się do niego pierwotna wysokość ścian i ich rzeczywista wysokość dotyczy stopnia zniszczenia. Wysokie mury to te, które zostały zachowane praktycznie w niezmienionej formie. Ich historyczna linia została zachowana, a ślady zniszczenia są naprawdę rzadkie.

Szerokość herbów i ich profil są w dużej mierze autentyczne. Najczęściej pojawiające się ściany są z pewnością środkowymi, których wysokość i kształt grzbietu zmienił się radykalnie w porównaniu do pierwotnego. Ściany średniej wysokości to te, które straciły znaczną część swoich górnych części, linia łańcuchów, platform strzeleckich itp. nie jest wyraźnie widoczna. Ze względu na oryginalny przekrój, coraz szerszy w kierunku dolnych części i zmniejszając wysokość ściany, ich grzbiety są znacznie szersze niż tak jest w przypadku wysokich murów. Aktywność czynników atmosferycznych sprawia, że ​​profil grzbietu jest bardzo nieregularny. Inna grupa składa się z zachowanych niskich ścian do naszych czasów jako reliktów. W rzeczywistości są tylko pozostałości ścian, lekko wystające ponad obszar zrównany z nim lub nawet niższy.