Wymagania fizykochemiczne, które musi spełniać miód, jako produkt handlowy, określone są w Rozporządzeniu MRiRW z dnia 29 maja 2015 r., w którym mowa jest o tym, że oznakowany jako miód może być wyłącznie środek spożywczy, który jest naturalnie słodką substancją produkowaną przez pszczoły Apis mellifera z nektaru roślin lub wydzielin żywych części roślin, lub wydalin owadów wysysających żywe części roślin, zbieranych przez pszczoły, a następnie przerabianych poprzez łączenie specyficznych substancji, które pszczoły składają, odwadniają, gromadzą, a potem pozostawiają w plastrach miodu do dojrzewania.

I jest to w skrócie cała istota miodu, który jest wytwarzany z surowców zebranych przez pszczoły zbieraczki. Dla pszczół miód jest pokarmem węglowodanowym. Szukają więc w otoczeniu ula źródeł cukrów. Znajdują je głównie w nektarze i spadzi. Zbierają niekiedy też pojawiającą się na młodych kłosach traw, na przykład żyta, tak zwaną rosę miodową wydzielaną w postaci słodkich kropel przez ziarniaki porażone grzybem – buławinką czerwoną, powodującym powstawanie sporyszu. Czasem jako surowiec miodowy pszczoły wykorzystują także soki dojrzałych owoców, takich jak malina czy śliwa, wcześniej uszkodzonych najczęściej przez osy. Źródłem cukrów mogą być też soki wypływające z uszkodzonych roślin, na przykład na ściernisku po skoszonej na zielono kukurydzy.

Czym jest nektar?

Nektar to słodka, wonna mieszanina wielu substancji zwabiająca owady zapylające, wytwarzana przez gruczoły roślinne zwane nektarnikami, które najczęściej stanowią część kwiatów – nektarniki kwiatowe. Mogą znajdować się też na okrywach kwiatowych, ogonkach liściowych, przy-listkach – nektarniki pozakwiatowe. Skład chemiczny nektarów jest bardzo bogaty, ale przy tym zmienny, bo zależy nie tylko od gatunku rośliny, ale też od wielu czynników zewnętrznych, jak na przykład warunków pogodowych, glebowych, zabiegów agrotechnicznych, pory dnia, fazy kwitnienia.

Głównym składnikiem nektaru są węglowodany (cukry, cukrowce, sa-charydy), głównie proste: glukoza, fruktoza oraz dwucukry: sacharoza i maltoza. Zawartość cukrów w nektarze jest cechą gatunkową rośliny. Nektar rzepaku i gryki zawiera wyłącznie cukry proste, a nektar różanecznika tylko sacharozę. Efektem różnej ilości barwników i substancji aromatycznych w nektarze jest występowanie miodów odmianowych od prawie bezbarwnych do intensywnie brązowych, o słabym aromacie i intensywnie pachnących. W nektarze znajdują się niewielkie ilości związków białkowych, nektar wrzosu jest w nie trochę bogatszy, czego konsekwencją jest nietypowa, galaretowata konsystencja miodu wrzosowego. Zróżnicowana jest również ilość soli mineralnych, są to głównie sole potasu, sodu, wapnia oraz kwasów organicznych – m.in. jabłkowy, cytrynowy, winowy, szczawiowy, bursztynowy. W nektarze można znaleźć również substancje lecznicze, a w nektarze modrzewnicy zwyczajnej, naparstnicy, bielunia, różaneczników, tojadu, ostróżki, ciemiężycy, substancje trujące (przeważnie alkaloidy i glikozydy). Działanie tych substancji odurzających nektaru powoduje to, że pszczoły „zataczając się” zapylają kwiaty o wiele efektywniej niż „na trzeźwo”, a ponadto intensywność tych doznań wpływa na lepsze zapamiętanie drogi i ułatwia powrót do tego źródła. Obecność substancji toksycznych jest zależna nie tylko od gatunku rośliny, ale też od warunków klimatycznych, rodzaju podłoża. Substancje toksyczne dla ssaków są na ogół nieszkodliwe dla owadów, czasami działają na nie wręcz stymulująco. Do miodu w większości się nie dostają, bo prawdopodobnie ulegają rozkładowi w organizmie owadów i w procesie dojrzewania miodu.

Komentarze
Załaduj więcej podobnych artykułów
Załaduj więcej Redaktor
Załaduj więcej Dla Ciała

Dodaj komentarz

Sprawdź też

Studia przypadków udanych projektów zrealizowanych przy użyciu wypożyczonego sprzętu budowlanego: lekcje i wnioski.

Wykorzystanie wypożyczonego sprzętu budowlanego staje się coraz bardziej popularne wśród f…